قشنگ کوچک

گفت: کسی دوستم ندارد. می دانی چقدر سخت است این که کسی دوستت نداشته باشد؟ تو برای دوست داشتن بود که جهان را ساختی. حتی تو هم بدون دوست داشتن . . . !

خدا هیچ نگفت. 

گفت: به پاهایم نگاه کن! ببین چقدر چندش آور است. چشمها را آزار می دهد. دنیا را کثیف را کثیف می کنم. ادمهایت از من می ترسند. مرا می کشند برای اینکه زشتم. زشتی جرم من است. 

خدا هیچ نگفت. 

گفت: این دنیا فقط مال قشنگ هاست. مال گلها و پروانه ها، مال قاصدکها؛ مال من نیست. 

خدا گفت: چرا مال تو هم هست. 

دوست داشتن یک گل، دوست داشتن یک پروانه یا قاصدک کار چندان سختی نیست. اما دوست داشتن یک سوسک، دوست داشتن تو کاری دشوار است. دوست داشتن کاری است آموختنی؛ و همه رنج آموختن را نمی برند. ببخش کسی را که تو را دوست ندارد؛ زیرا که هنوز مؤمن نیست. زیرا که هنوز دوست داشتن را نیاموخته. او ابتدای راه است. مؤمن دوست دارد. همه را دوست دادر. زیرا همه از من است، و من زیبایم، چشمهای مؤمن جز زیبایی نمی بیند. زشتی در چشم هاست. در این دایره هرچه که هست نیکوست. آنکه بین آفریده من خط کشید، شیطان بود. شیطان مسئول فاصله هاست. حالا قشنگ کوچکم! نزدیکتر بیا و غمگین نباش. 

قشنگ کوچک حرفی نزد و دیگر هیچگاه نیندیشید که نازیباست.